Kadra B - podsumowanie rundy jesiennej.

„Jacuś? Aleś wyrósł!” – powiedział Ryszard Popiołek w serialu DOM do chłopca, którego dawno nie widział. Podobnie zareagują Ci, którzy obejrzą jedynie dwa mecze naszej drużyny: pierwszy z Bzurą Ozorków (1:12) oraz ostatni z Łódzkim Klubem Sportowym II (7:3). A to dlatego, że od września do listopada mogliśmy obserwować i podziwiać wzorcowy rozwój podstawowych umiejętności piłkarskich, zarówno każdego chłopca z osobna, jak i zespołu jako całości.

W podsumowaniu tej rundy świadomie pominę odbiegające od normy dwa „skrajne wyniki”, czyli mecze z LKS Rosanów i Bzurą Ozorków. Normą w tej rundzie według mnie były mecze z drużynami o podobnych umiejętnościach i one będą punktem odniesienia do dalszych rozważań. Pomijając końcowe wyniki tych spotkań (jako element wtórny na tym poziomie piłkarskiego rozwoju dziecka), w każdym z nich można było dostrzec coś pozytywnego w grze naszych chłopaków. Mecz z Metalowcem II Łódź pokazał, że drużyna potrafi przeprowadzić akcje złożone z kilku podań, począwszy od bramkarza, na polu karnym przeciwników kończąc. Spotkanie z Sand Busem Kutno pokazało odporność psychiczną - drużyna kilkakrotnie prawidłowo zareagowała na stracone gole – nie załamała się, wręcz przeciwnie - skutecznie dążyła do odrobienia strat. Podobnie było z Różą Kutno, tyle tylko, że to my byliśmy gonieni przez przeciwnika i przewagę udało się utrzymać. Pojedynek z ŁKS-em II uwidocznił, że przyjmując taktykę ofensywną, chłopcy są w stanie utrzymać piłkę na połowie dobrej klasy przeciwnika i wykorzystać to, strzelając seryjnie kilka goli. Spotkanie z Żychlinie pokazało, że udaje się przeprowadzać kombinacyjne kontry (akcja Huberta i Natana na 1:0). Mecze z Termami Poddębice i Termami Uniejów wykazały, że chłopcy potrafią być niezwykle skuteczni (stosunkowo łatwo przychodzi im strzelanie goli, o ile są rozluźnieni dobrym rezultatem). Mecz w Zgierzu, choć przegrany, był według mnie najlepszym z jesiennych pojedynków. Tu zagrało prawie wszystko. W bezpośredniej konfrontacji chłopcy jako drużyna wypadli lepiej od Boruty, który w rundzie jesiennej stracił jedynie dwa punkty. Podsumowując ten akapit – potencjał jest, teraz trzeba pracować nad powtarzalnością. A co trzeba poprawić w grze, aby runda wiosenna była jeszcze lepsza? Wystarczy posłuchać trenera Michała w czasie meczów. Oto zbiór jego najczęstszych uwag: „mocniejsze podania”, „za duże odległości”, "panowie - komunikacja", „jeśli straciłeś piłkę to spróbuj ją od razu odebrać”, „nie na raz”, „za łatwo”, "do kogo?", "do końca", „piąstkuj”, „od czego masz ręce”, „nie przez środek”, „gramy piłką” itp. Jest tego dużo – jest nad czym pracować w zimie.

Pamiętajmy też, że postęp w grze chłopców nie będzie cały czas równie duży. Jest on w tej chwili aż nadto widoczny, a to dlatego, że punktem odniesienia jest nadal mecz w Konstantynowie, czyli początek drogi. Gdy punktem odniesienia staną się mecze z ŁKS-em II lub Borutą II Zgierz, zdarzą się okresy stagnacji, widoczne zarówno dla rodzica i trenera, jaki dla samego zawodnika. To będzie czas, w którym szczególnie będziemy potrzebni naszym pociechom.

To co dla mnie jest niezwykle ważne w tej rundzie, to fakt iż staliśmy się drużyną z prawdziwego zdarzenia, a nie tylko z nazwy. Pamiętam kwiecień. Ilu z nas miało obawy przed nową sytuacją? Co najmniej kilkoro - ja również do nich należałem. Całe szczęście okazały się one płonne. Jeśli runda wiosenna była czasem poznawania się, to runda jesienna, był okresem cementowania „związku”. Uważam, że dziś stanowimy grupę ludzi (dzieci, rodzice i trener) mających wspólny cel – wychowanie przez sport, czerpanie radości ze wspólnej pasji itd. Weszliśmy w tej rundzie na wyższy poziom nie tylko sportowy, ale również organizacyjny i towarzyski. Mamy podobną wrażliwość, podobne poczucie humoru i podobne podejście do gry naszych synów. Mam wrażenie, że wszyscy nadają na tych samych falach i że tak będzie wiecznie. I choć pewnie tak słodko wiecznie nie będzie, to teraz z ręką na sercu powiem: „TRWAJ CHWILO, JESTEŚ PIĘKNA”.

Kierownik Piotr